Lagt fram 17. nóvember 2015
Í ljósi þeirra atburða sem áttu sér stað á Nýja-Bæ, rannsókna sem liggja fyrir um háa tíðni ofbeldis gagnvart fötluðum konum og brotalamir réttarkerfisins, og reynslu okkar allra af margþættri mismunun og ofbeldi í íslensku samfélagi, gerum við eftirfarandi kröfur til innanríkisráðherra.
Að innanríkisráðherra gerir sér grein fyrir að við erum mennskar. Við erum ekki kynlausar, úrhrök og afgangsstærð, eilíf börn eða ófærar um að hafa skoðanir og tala máli okkar þó sumar okkar þurfi til þess mikla aðstoð. Þó svo að við deilum sameiginlegri reynslu af fötlunar- og kynjamisrétti erum við ólíkar, t.d. eru sumar okkar með sýnilegar skerðingar og aðrar með ósýnilegar skerðingar. Mikilvægt er að við fáum rými til þess að skilgreina okkur sjálfar. Við höfum þurft að lifa í þögn alltof lengi yfir kynferðisofbeldi, andlegu ofbeldi, líkamlegu ofbeldi, efnislegu ofbeldi, stofnanaofbeldi, þvingunum, vanrækslu, hatursglæpum, kerfislægu ofbeldi og menningarbundnu ofbeldi. Það er m.a. hlutverk innanríkisráðherra að nota valdastöðu sína til þess að leggja sitt af mörkum við að binda enda á þá ofbeldismenningu sem einkennir líf okkar. Aðgerðarleysi innanríkisráðherra stuðlar með beinum hætti að ótímabærum dauðsföllum okkar sökum ofbeldis.
Að innanríkisráðherra geri sér grein fyrir að fullgilding Samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks er á hennar ábyrgðarsviði. Réttarstaða okkar er ekki velferðarmál – það er mannréttindamál. Mannréttindamál heyra undir innanríkisráðuneytið.
Að innanríkisráðherra beiti sér af krafti fyrir fullgildingu Samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks og að þeirri vinnu verði lokið fyrir 30. mars 2016 en þá eru níu ár síðan Ísland undirritaði samninginn.
Að innanríkisráðherra tryggi að fatlaðir brotaþolar hvers kyns ofbeldis hafi jafnt aðgengi að réttarkerfinu og ófatlað fólk. Í því felst að lögregla og dómskerfið hafi nægilega þekkingu á samfélagslegri stöðu okkar sem jaðarsetts hóps, verkferlar séu aðgengilegir og auðskiljanlegir og að sú aðstoð sem við þurfum, t.d. vegna óhefðbundinna tjáskiptaleiða, sé veitt og rýri ekki undir nokkrum kringumstæðum möguleika okkar til þess að kæra ofbeldisbrot og koma þeim alla leið í gegnum réttarkerfið. Að ekki sé tekið mark á okkur því líkamar okkar líta öðruvísi út, greindarvísitala okkar samræmist ekki normalkúrfunni, skynjun okkar sé með öðrum hætti en meirihlutans eða við notum skynfæri okkar með öðrum hætti en flestir er ofbeldi í sjálfu sér.
Að innanríkisráðherra tryggi að umbætur á löggæslu og réttarkerfinu séu unnar í fullu samráði og samstarfi við fatlað fólk, einkum okkur konur. Einnig að innanríkisráðuneytið hvetji undirstofnanir sínar á sviðinu til þess að ráða fatlaða sérfræðinga til starfa svo líklegra sé að umbætur þjóni tilgangi sínum. Jafnframt að ráðuneytið sýni gott fordæmi og ráði sjálft fatlaða sérfræðinga til starfa.
Alma Ýr Ingólfsdóttir Arndís Hrund Guðmarsdóttir Ágústa Eir Guðnýjardóttir Embla Guðrúnar Ágústsdóttir Eva Þórdís Ebenezersdóttir Freyja Haraldsdóttir Guðbjörg Kristín Eiríksdóttir Guðríður Ólafs Ólafíudóttir Ingeborg Eide Garðarsdóttir Iva Marín Adrichem Kolbrún Dögg Kristjánsdóttir Margrét Ýr Einarsdóttir María Hreiðarsdóttir Rán Birgisdóttir Sigríður Jónsdóttir Snædís Rán Hjartardóttir Sóley Björk Axelsdóttir Soffía Melsteð Steinunn Ása Þorvaldsdóttir Þorbera Fjölnisdóttir
Fatlaðar konur í Tabú og Kvennahreyfingu Öryrkjabandalags Íslands